La Martinique est fantastique!

25 januari – 17 februari

We passeren Saint Lucia, misschien komen we daar nog op de terugweg langs (ligt maar 21 mijl uit elkaar), en varen de nacht verder door naar Martinique. Bij het aanbreken van de ochtend bereiken we Le Marin. We varen de baai binnen en zien honderden masten! Liggen er hier zoveel boten?! Zijn dit allemaal mensen die net als wij onderweg zijn?! We vinden een mooi rustig plekje omringt door mangroven waar we het anker droppen. Al snel blijkt dat veel van de boten die hier liggen verlaten zijn. Eigendom van lokale bewoners, raceboten die alleen voor wedstrijden worden gebruikt maar ook boten die zijn achtergelaten voor een bepaalde periode of voor altijd en langzaam vergaan.

In de haven aangekomen checken we in doormiddel van het invullen van een formulier op een computer. Betalen een paar euro (immers frans grondgebied) voor het geprinte formulier en dat is het. Geen douane, geen Covid controle niets van dat alles. In tegenstelling tot Barbados zijn alle faciliteiten en voorzieningen hier voorhanden. Wasserette, bakkerij, slager en grote supermarkten. We kopen onze eerste croissantje en eten deze al lopend terug naar de dinghy steiger op. Morgen is het wasdag en vanmiddag gaan we eerst naar de supermarkt. Lekkere dingen kopen die we in Kaapverdië en Barbados niet konden kopen of ontzettend duur waren. S’avonds genieten we van een glaasje Franse wijn, vers stokbrood en een stukje brie.

Waar Barbados maar 2 toegestane ankerplekken had, biedt Martinique vele baaien en Anses zoals zie hier heten waar je met de boot naar toe kunt. We besluiten eerst de oostkant van het eiland te gaan verkennen en varen na een paar dagen in Marin te zijn geweest naar Vauclin. Net achter het rif zijn een paar kleine eilandjes waar je achter kunt ankeren. Overdag helaas volledig overgenomen door toeristen die daar met een boot afgezet worden. Na 16:00 uur zijn alle boten weer weg en heb je het eiland helemaal voor jezelf alleen. Kniediep azuurblauw water en een palmbomen strand voor ons zelf wow! We hoppen langs de kust waar het uitkijken is voor het rif en ondiepte. De landtong bij Tartane biedt een mooie plek om rond te hiken en aan de andere kant te golfsurfen. 

Voor een korte bevoorradingsstop zijn we weer terug in Marin, je kan daar met je boodschappenkarretje tot aan je dinghy rijden aangezien ze een steiger achter de supermarkt hebben gemaakt, om vervolgens richting de westkant van het eiland te zeilen. We zeilen van Anse naar Anse waar we omringd worden door groene heuvels en het water zo helder is dat je je anker vanaf de boot ziet liggen. Pittoreske kleine dorpjes voorzien van een steiger voor de dinghy, een supermarktje (formaat campingwinkel) en hier en daar een fruit en groente stalletje. Van verschillende boten hebben we vernomen dat Forte de France, de hoofdstad, niet de echt de moeite waard is om te bezoeken dus we besluiten door te varen naar Saint Pierre.

Saint Pierre ligt aan de voet van de vulkaan Mount Pelée. De overblijfselen van een aantal gebouwen na de eruptie in 1902 zijn nog  in het centrum nog te zien. In Marin was het ons niet gelukt en hopen dat we hier nu wel onze boosterprik kunnen halen. We lopen vanuit Saint Pierre naar Carbet. In het ziekenhuis daar melden we ons bij de Covid vaccinatie afdeling en worden door een hele vriendelijke verpleegkundige geholpen. Met de vaccinatiebewijzen uitgeprint lopen we via een omweg terug naar de boot. De omgeving hier is prachtig en zover als je kunt kijken groene heuvels met kilometers aan suikerrietplantages. Het suikerriet is de basis grondstof voor Rum en overal op het eiland vindt je verschillende distellerijen. Depaz Rum destillerie is gevestigd vlakbij Saint Pierre en we besluiten daar een kijkje te gaan nemen. De disttelerij is gevestigd op een prachtig onderhouden landgoed met het huis van de vroegere eigenaren als monument nog bewaard en te bezoeken. 

S’avonds nemen we afscheid van een bevriende franse boot met een BBQ avond. De afgelopen maanden hebben we heel veel leuke andere zeilers leren kennen maar nu komen we op het moment dat door verschillende reisplanningen en bestemmingen je afscheid moet nemen. Helemaal uit het oog verliezen doe je elkaar niet dankzij Instagram etc.  en wie weet waar de paden elkaar weer zullen kruisen. 

Na alle rum punches  (rum met vruchtensap) en T Punch (rum, suiker, limoensap) is het tijd voor wat lichamelijke beweging en niet ver van de ankerplaats is een waterval waar je naar toe kunt lopen via een rivier. Dichtbij blijkt een relatief begrip want uiteindelijk hebben we een hele dag gewandeld wat absoluut de moeite waard was. Samen met de zeilers van Puff beginnen we aan de wandeling. Het vinden van de waterval blijkt nog best lastig aangezien je niet over wandelpaden loopt maar dwars door tuinen en plantages. We besluiten de weg te vragen aan een bewoner die, na ons eerst uit te hebben gelachen omdat we ons hebben laten vaccineren (dat was het eerste wat hij wilde weten), vervolgens met manchette in de hand ons door een dichtbegroeid stuk naar een weg brengt waar vandaan we naar het beginpunt van de rivier kunnen lopen. Het was ruim een uur daar een rivier wandelen en klimmen over rotsen voordat we de waterval bereikte. Een geweldige ervaring! Eenmaal terug in Saint Pierre halen we een pizza af en eten deze op het strand op terwijl we de zon zien ondergaan. 

Na ruim een week vertrekken we uit Saint Pierre en maken nog 1 stop bij een ankerplek iets verderop. Rustig afgelegen strand een ideale plek voor een strand BBQ samen met een andere boot. Door de golven is het niet echt een comfortabele plek en we besluiten om aan het einde van de middag koers te zetten naar Guadaloupe. Ook nu zeilen we weer tijdens de nacht door zodat we met daglicht aankomen op onze nieuwe bestemming.